Ενας δημοσιογράφος των εφημερίδων και της τηλεόρασης αγαπάει τα blogs και χωρίς προσωπικό κέρδος, αλλά μόνο από αγάπη για τα νέα πράγματα… τα «διαφημίζει».
Τον λένε Δημήτρη Καρύδα και είναι φίλος μου.
- Σχόλιο
- Reblog
-
Εγγραφή
Εγγεγραμένος
Already have a WordPress.com account? Log in now.
πείτε ό,τι θέλετε! 
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 5:42 πμ
Δημήτρης ε ;Χμμμ….
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 8:20 πμ
Είχα πάει στο γουγλη πριν διαβάσω την παραίνεση. Έγραψε και το lucky strike?
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 8:25 πμ
μανο εχω να δηλωσω πως οι φιλιες και οι γνωριμιες σου ως τωρα δεν εχουν αποφερει καρπους ..ακομη να βρουμε γαμπρο!
(ρε κοιτα να δεις πανω στην κουβεντα μας βρηκε ε?)
ευχομαι να βοηθησα στην επιλυση του χθεσινου θεματος..
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 8:46 πμ
Ωραία! Γράψαμε κι έναν στη σελίδα ΚΑΛΟΙ.
Πες μας και κανέναν άλλον γιατί το ΚΑΚΟΙ είναι ένας χοντρός τόμος… :))
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 9:15 πμ
Ο ρυθμός μεγαλειότατε;
γενικώς ή μόνο το στακάττο;
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 10:52 πμ
Καλά….. οι σημερινές φωτογραφίες ακόμα πιο σεμνές!!!
Μέχρι και σε περιοδικό της Χρυσοπηγής θα μπορούσαν να δημοσιευθούν!!!!!!!
Μανο…σε (ξανα)πειράζω…….χιχιχι
Επί του σημερινού τωρα….
» κάνει τη δουλειά του ακομπλεξάριστα ..και γεναιόδωρα..»
Πόσοι άραγε δημοσιογράφοι κανουν έτσι τη δουλειά τους και πόσοι κομπλεξαρισμένα και τσιγγούνικα;;;
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 11:57 πμ
Άνθρωπος που κάνει καλά την δουλειά του, ακομπλεξάριστος θα ναι… τι έχει να φοβηθεί, μήπως χάσει το ψωμάκι του;
Αλήθεια ο Δημήτρης έχει μπλογκι;
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 1:03 μμ
πόσο περιεκτικά τα υπογράμμισες όλα στο φινάλε του ποστ,
σ’ αυτό το χειροκρότημα,
φιλί
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 1:39 μμ
ουπσ
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 2:01 μμ
Μάνο, είμαι αθλητικός συντάκτης, δουλεύω σε ραδιοφωνικό σταθμό. Το μπλόγκι σου το έμαθα λόγω Θέματος, μπήκα και κόλησα και σήμερα στο γραφείο είσαι θέμα συζήτησης για όσα έγραψες για ένα »δικό» μας. Συμφωνώ ότι είναι πολύ καλός δημοσιογράφος αλλά είναι και άλλα που δεν ξέρεις. Είναι δογματικός του θανατά, όπως όλοι οι δημοσιογράφοι του μπάσκετ, φανατικός με το άθλημα για αυτό τους φωνάζουμε και »μασόνους». Δεν ξέρεις μάλλον ότι εδώ και ένα χρόνο κυκλοφορούν και ένα περιοδικό μπάσκετ παρέα με ένα άλλο αρχι-μασόνο τον Σκουντή, λέγεται μάλιστα ότι αυτοί οι δύο είναι και οι εκδότες αλλά δεν ξέρω πόσο αλήθεια είναι αυτό.
Εχω δουλέψει μαζί του στο ραδιόφωνο πριν από κάτι χρόνια ετών και είναι απίστευτα τελειομανής σε βαθμό εκνευρισμού και με τους συνεργάτες του έχει σχέση love to hate στη δουλειά αλλά πολύ καλή έξω από το γραφείο. Στην τηλεόραση δεν κάνει καλό δίδυμο με τον Συρίγο αλλά με τον Παπαδογιάννη και είναι κοινό μυστικό ότι αυτοί οι δύο είναι οι διάδοχοι του ΄»μουσάτου» στο μπάσκετ όπως ο Σπυρόπουλος του Μέγκα στο ποδόσφαιρο είναι ο διάδοχος του Διακογιάννη. Συμφωνώ ότι έχουν κουλτούρα, ειδικά τα βράδυα στο ΝΒΑ μιλάνε για μουσική, για κινηματογράφο, για βιβλία, μόνο μετάδοση αγώνα δεν θυμίζει το όλο κόλπο, μέχρι και για τις συναυλίες που πάνε λένε.
Ισως για αυτό του κόλησε και η λόξα με τα μυθιστορήματα. Και τα δύο που έχει γράψει είναι πολύ καλά και νομίζω ότι είναι επηρρεασμένα από τα ταξίδια που έχει κάνει στην Αμερική. Το ένα, το Lucky Strike έχει θέμα του τους Δίδυμους Πύργους και το άλλο, το πιο πρόσφατο, Η πτήση, ανακατεύει ροκ μουσική, οικολογία, γκόμενες, αντροπαρέες. Είναι πάντως καλά και τα δύο και δεν ξέρω γιατί δεν εγιναν επιτυχίες αν και από ότι έχω ακούσει να λέει τα γράφει μάλλον για το κέφι του. Αυτά για να σου συμπληρώσω το ποστ επειδή εμείς οι….κοντινοί έχουμε όλη την εικόνα κάποιων προσώπων. Συνέχισε την καλή δουλειά, σε διαβάζουμε πολύ περισσότεροι από αυτούς που αφήνουν εδώ σχόλια.
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 2:16 μμ
parafone
το να κανεις καλά τη δουλειά σου είναι σε συναρτηση με το πώς κανουν οι άλλοι τη δουλεια τους.
το να χασει το ψωμακι του…συγνωμη…λίγο τοχεις;;;;
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 2:37 μμ
ο Δημήτρης δεν είναι μόνο γαμώ τα παιδιά. είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες συνομιλητές με ατελείωτες γνώσεις σε … οτιδήποτε. Μπορεί να σου μιλάει για ατελείωτες ώρες για την καυκασιανή μουχρίτσα και συ να τον ακούς εκστατικός. Στη δουλειά τον αποκαλούμε ο «τενόρος», γιατί η φωνούλα του κινείται σε πολύ υψηλές οκτάβες (και εμάς μας χωρίζει μόνο μια μεσοτοιχία). Σε γενικές γραμμές είναι μεγάλη χαρά να τον έχεις γείτονα, αρκεί να μην κλείνεις τεύχος. Σύντροφε, ξάδερφε, συναγωνιστή και γείτονα Δημήτρη τα σέβη μου!
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 4:42 μμ
νιώθω πολυ χάλια που δεν ξέρω τον δημήτρη
μαλακία
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 5:35 μμ
Aχ κύριε μάνο. Εγώ από μπάσκετ δεν ξέρω και πολλά να σας πω την αλήθεια. Αντί για το lay up, προτιμούσα, από μικρή το lay down, και αντί για τα τρίποντα τα δωδεκάποντα (σε παπούτσι, στο «άλλο» από δεκαοχτάποντα και πάνω). Χαίρομαι όμως ιδιαίτερα που έχετε τόσο αξιόλογους φίλους. Μήπως θα έπρεπε να γνωριστούμε και οι τρεις και να αρχίσουμε τα καρφώματα;
Μιλιόσκα Πέτροβιτς Ανδρουτσοτονπούλο
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 8:56 μμ
Τους «κακούς’ δεν τους φοβάμαι, μαγκιά κλανιά είναι έτσι κι αλλιώς, αλλα υπάρχουν και οι Άσχημοι, αυτούς πού τους βάζεις Μάνο;
Σ;)))
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 9:38 μμ
Α ρε Μάνο, τι μου θύμισες!
Για σχεδόν δύο χρόνια ήμουν μπασκετικός συντάκτης στον Φίλαθλο και την εβδομαδιαία εφημερίδα για μπάσκετ που εξέδιδε το συγκρότημα Κουρή. Ήταν η εποχή λίγο πριν και λιγο μετά το ευρωμπάσκετ του ’87. Τότε λοιπόν κάναμε παρέα με άλλους εκκολαπτόμενους «μασόνους», το Γιάννη το Φιλέρη, τον Παπαδημητρίου (τότε ήταν μπασκετικός), φυσικά το Μάνο το Μανουσέλη (» αφεντικό» μου στο Φίλαθλο), το Σκουντή και βέβαια τον Παπαδογιάννη, τον Καρύδα και άλλους. Πολλά βράδια τρώγαμε στη μπασκετική ψησταριά του Βαλέσα στη Ν. Σμύρνη. Και μιλάγαμε συνεχώς για μπάσκετ.
Από τότε φαινόταν πως ο Δημήτρης θα γινόταν σπουδαίος σε αυτό που τόσο πολύ του άρεσε, στο να γράφει για μπάσκετ. Δεν ήξερα όμως πως είχε ασχοληθεί και με τη συγγραφή βιβλίων, θα τον διαβάσω – για να το αποφασίσει, θα είναι καλός- αλλιώς δεν θα το έκανε.
Αν διαβάσει τα σχόλια ο Δημήτρης, πολλά χαιρετίσματα και ευχές. Και θα συνεχίσουμε να τον παρακολουθούμε στο Supersport.
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 9:45 μμ
Ενα αληθινά γενναιόδωρο ποστ Μάνο!
5 Φεβρουαρίου, 2007 στις 11:37 μμ
(ε, εσείς οι δύο από πάνου, έχετε πάρει σβάρνα τα blogs σαν τον μπόλεκ και λόλεκ και σχολιάζετε ο ένας πίσω από τον άλλον. θα σας παρεξηγήσουν ρε)
6 Φεβρουαρίου, 2007 στις 12:29 πμ
Λίγοι το κάνουν αυτό Μάνο..το έχω ανάγκη να το δω..καλά λογια απο έναν ανθρωπο για έναν αλλό..περίεργο..ε…κάταντια να μου φαίνεται περίεργο
6 Φεβρουαρίου, 2007 στις 3:04 πμ
Για άλλη μία φορά καλές κουβέντες, για άνθρωπο του συναφιού. Ο ΔΚ το αξίζει. Δεν έτυχε να δουλέψουμε μαζί, μας χωρίζουν και κάτι χιλιόμετρα, αλλά με έκανε φανατικό του αμέρικαν φούτμπολ. Κι έχεις δίκιο. Η μετάδοση του Σούπερ Μπόουλ ήταν καταπληκτική.