Οι φίλοι μας οι Σκρουτζηδες
- Σχόλιο
- Reblog
-
Εγγραφή
Εγγεγραμένος
Already have a WordPress.com account? Log in now.
πείτε τη γνώμη σας, βρίστε, τσαλακώστε, συμφωνείστε κάνετε ό,τι γουστάρετε!
Οι φίλοι μας οι Σκρουτζηδες
πείτε ό,τι θέλετε! 
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 10:07 πμ
Οι τσιγγούνηδες υποφέρουν και δεν το ξέρουν. Έχω φίλη πολλά χρόνια η οποία είναι ακριβώς ο τσιγγούνης που περιγράφεις και λίγο πιο εξελιγμένο μοντέλο. Δεν διασκεδάζει όταν βγαίνει έξω γιατί χαλάει λεφτά. Τα τελευταία χρόνια λοιπόν έχει κόψει το έξω! Η μάνα μου έλεγε «τσιγγούνης στα λεφτά, τσιγγούνης στα αισθήματα». Και μάλλον έτσι είναι.
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 10:10 πμ
Με έστειλες τώρα….
Περιέγραψες δύο πολύ κοντινά μου πρόσωπα. Φοβήθηκα προς στιγμήν πως τους γνώριζες…. :ο)
«… αφήνετε δίπλα σας πτώματα και δεν το’ξερετε… ανθρώπους με στραγγαλισμένα αισθήματα και ανάγκες… βρε δεν αξίζει…»
κι αυτή η πρόταση με τσάκισε….
Είναι η ιστορία της ζωής μου…
Πραγματικά….. «Τσιγγούνης στα λεφτά, τσιγγούνης στην καρδιά» έλεγε και η δική μου γιαγιά…..
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 10:24 πμ
Να κάνεις παρέα με την μίανα μου μια ζωή έλεγε μην παντρευτείς ποτέ κοντό ή τσιγκούνη..
Και ακολούθησα τις συμβουλές της,..
Μήπως την επόμενη φορά να πράξω το αντίθετο?
Πλάκα κάνω εννοείται…
Καλημέρα-φιλάκια.
Υγ.για σκέψου να είσαι γυναίκα να βγαίνεις έξω με τον άνδρα σου-τσιγκούνη και μια φίλη σου και ο γελοίος να κοιτάζει τον λογαριασμό να λέει το ποσό και να της παίρνει λεφτά! Το έχω δει να γίνεται θα είχα πεθάνει στην δουλειά….
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 12:11 μμ
Είναι στριφνές γυναίκες και τσιγγουνεύονται μεχρι και τον οργασμό τους.
Όχι μόνο οι γυναίκες αλλά και οι άντρες, τσιγκουνεύονται τα πάντα: αισθήματα, αισθήσεις, απολαύσεις…μα είναι ζωή αυτή;
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 12:14 μμ
τελειο..καλημερα αντωναρε
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 12:59 μμ
thrills@chills… Γάματα. Είχε απόλυτο δίκιο η μητέρα σου. Και ξέρεις, το να είναι κανείς τσιγγούνης στα λεφτά…στο κάτω-κάτω δικά του είναι, ό,τι θέλει τα κάνει… το να είναι όμως τσιγγούνης στα αισθήματα είναι έγκλημα.
Natalia…Ναι, ρε γαμώτο.Η τσιγγουνιά είναι βάσανο για τους τρίτους και ειδικά τους ανθρώπους του τσιγγούνη.
Κατερίνα, χαχαχαχαχαχαχα… κοίτα φιλενάδα, που σήμερα «κτύπησα» μαμάδες και γιαγιάδες… Μη σε νιάζει μωρό μου… εσύ έχεις περισσευμα και για τα εγγόνια σου σε δώσιμο…
An-lu Nαι, όχι μόνο οι γυναίκες… δεν έχει φύλο η τσιγγουνιά… απλώς στους άνδρες μερικές φορές είναι πιο ευδιάκριτο.Μπλιάχρ
Λολίτα… γεια σου και σένα…
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 3:01 μμ
By far, το καλύτερο ποστ σου. Αυτό με το κόκκινο εννοώ…! :)))
Α, ναι, ρε, είχε και κείμενο!
Καλό. Δεν τσιγγουνεύεσαι καθόλου στο θάψιμο. Και ΚΑΛΑ κάνεις!
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 3:05 μμ
Νομίζω πως όλα μπορώ να τα συγχωρήσω στους ανθρώπους, αλλά την τσιγγουνιά που πάει χέρι χέρι με τη μιζέρια, όχι , αυτό ποτέ. Δέκα χιλιάδες φορές ο αυτοκαταστροφικός σπάταλος παρά ο ελαφρώς τσιγγούνης. Και οι γυναίκες τσιγγούνες είναι το χειρότερο είδος. Όπως λέει και μια κολλητή «όπως τρως κι όπως ξοδεύεις έτσι και κάνεις έρωτα»
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 3:15 μμ
Έτσι ακριβώς είναι ο πατέρας μου….και απορώ πως αντέχει 50 χρόνια η μητέρα μου δίπλα του, μπορεί και να έχει βέβαια κρυφά χαρίσματα…εμένα να μην τύχει ένας Σκρούτζ στο δίαβα μου γιατί θα δεινοπαθήσω/ει
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 3:23 μμ
Γεννιέται κάποιος τσιγγούνης ή γίνεται στην πορεία της ζωής του, γιατί εγω ενα ζευγάρι τέτοιο γνωρίζω;
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 3:28 μμ
Δνε θα ξεχάσω ποτέ ένα ραντεβού που είχα βγει (πρώτο και τελευταίο φυσικά) με έναν τύπο και όταν πήγαμε να πληρώσουμε τον καφέ (τονίζω : ΚΑΦΕ) βγάλαμε και οι δύο λεφτά και το γκαρσόνι λέει «Δεν μπορώ να τα πάρω από την κοπέλα!» και γυρνάει ο τύπος και του δίνει το «μερίδιό» του!!
Α ναι, η διαφορά ήταν ότι εγώ είχα βγάλει να πληρώσω το σύνολο ενώ εκείνος τα δικά του lol
Τρέχοντας έφυγα, ακόμα τρέχω δηλαδή…
Και φυσικά το πρόβλημα δεν ήταν στο ποιός θα «μου» πληρώσει τον καφέ…Αλλά αν είσαι τόσο μίζερος σε έναν καφέ, φαντάσου πόσο μίζερος είσαι στη ζωή σου, στο sex κλπ
Τον φατνάζομαι να μην γ@μάει γιατί τα προφυλακτικά κοστίζουν ή να μη χ@ζει για να μην πεινάει…
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 3:36 μμ
Σε είχα «χάσει» για λίγο καιρό, μα σε ξαναβρήκα με ένα φοβερό κείμενο!
Πολύ χαίρομαι, να σε διαβάζω!
Στο θέμα μας, κάτι ήξεραν οι παλιοί που έλεγαν «όποιος είναι τσιγγούνης στα λεφτά, είναι και στα αισθήματα»…
Μου έχει τύχει κι εμένα, όπως σε όλους μας, δυστυχώς.
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 4:23 μμ
Το διάβασα πριν λίγο:
Ενας τσιγκούνης πάει να βάλει βενζίνη και λέει στον βενζινά:
– Να μου βάλεις 5 σταγόνες βενζίνη και 3 σταγόνες λάδι.
Και ο βενζινάς :
-Να σου βήξω και λίγο μέσα στα λάστιχα;
χαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!!
καλο απογεμα
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 4:32 μμ
Οι τσιγκουνηδες δεν ειναι τσιγκουνηδες στα λεφτα.Ειναι στα συναισθηματα.
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 4:34 μμ
PARA POLY KALO TO POSTt…
GIA DYO PRAMATA KANO ANTHROPOUS PERA… OTAN VEVAIA TO PARAKANOUN.
THN TSIGOUNIA KAI THN YPEROPSIA.
GIA THN TELEYTAIA THA THELA NA DO KEIMENO SOU PANO SE AYTO… KAI AYTO TO GRAFO GIATI THA THELA NA MATHO THN APOPSH TOU KAI TIPOTA PERISOTERO. PADA KALOPROERETA TO LEO.
BYESSSS
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 4:48 μμ
Χα-χα, ναι ξέρω έχω μια φίλη μου κάνει μπάνιο μόνο όταν έχει ήλιο και έχει ζεστό νερό από τον ηλιακό , και που δεν βάζει κάρτα στο κινητό της , αλλά που έρχεται και μου λέει α κοίτα πήρα αυτό το παντελόνι τόσα ευρώ , και της λέω εμένα ο ΟΤΕ μου και η ΔΕΗ μου μαζί είναι 50 τέτοια παντελόνια δικά σου…Θα ήθελα να ήμουνα οικονόμα , συνήθως ξοδεύω λεφτά σε πράγματα που δεν φαίνονται κι έτσι δεν μπορώ να καταλάβω που μου φεύγουν τα λεφτά !
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 10:52 μμ
Hμίαιμε, χάνεις το point…χάνεις το point… τςτςτςτςτςτς… : ΡΡΡΡ
Lupa πωπωπωπω ωραίο αυτό το «δεκα χιλιάδες φορές αυτοκαταστροφικός σπάταλος,παρα ο ελαφρώς τσιγγούνης!» ΥΕS!
Nag, αυτό μόνο έχω να σου πω: Εσύ ξέρεις, αν σου τύχει ή όχι… σε εκλιπαρώ όμως αν δεις σημάδι (μια και τα ξέρεις καλά) κάν’την πόσο όσο πιο γρήγορα και όσο πιο μακρυά γίνεται. Δεν θα δεινοπαθήΣΕΙ… μην πέσεις σ’ αυτην την λούμπα. Ο τσιγγούνης δεν έχει τύψεις… είναι τσιγγούνης και σ’ αυτές… Οι τύψεις είναι ακριβές… pls… ε;
Γκρινιάρα… τι να σου πω… δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να γίνει πορεία τσιγγούνης. Μπορεί να ξανασκεφτεί (δύσκολο) να είναι πιο οικονόμος… αλλά το να ΓΙΝΕΙ τσιγγούνης το βρίσκω απίθανο.
Νομίζω ότι είναι αρρώστια.
Ισως παιδική που να κολλάει…
Γεωργία… και πού να δεις τι θα σου’κανε στο δεύτερο ραντεβού.
Dark_Maiden… καλωσόρισες ξανά…
ΝanaTsouma Xαχαχαχαχαχαχα τέλειο! Καλό Σαββατοκύριακο!
Ο-kairos Δάσκαλε διορθώνω. Τα ΣΥΝ-αισθήματα… όχι τα αισθήματα…. Αυτό το ΣΥΝ είναι πολύ ακριβό για τον τσιγγούνη.
Νa sai kala Με έβαλες σε τριπάκι… Θα το κάνω…
Sophie_jamaica Aν δεν μοιάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε…
2 Φεβρουαρίου, 2007 στις 11:26 μμ
Άσχετο αλλά έχεις κάνει το πιο δημοσιοϋπαλληλικό blog.Αλλού ποστάρεις…αλλού αφήνουμε σχόλια ….Σε βλέπω σε λίγο καιρό να ανοίγεις και τρίτο. Ας πούμε στο πρώτο να σε διαβάζουμε …στο δεύτερο να διαβάζουμε τα σχόλια…και σε ένα τρίτο να γράφουμε τα σχόλία μας . Μπορείς επίσης να κάνεις κι ένα τέταρτο όπου πριν πάμε στο τρίτο να βλέπουμε και διαφημίσεις.
Το post super, σα να βλέπω κάποιους γνωστούς μου Μάνο
Η Ποιήτρια
3 Φεβρουαρίου, 2007 στις 5:48 πμ
Τελειώνει ρε παιδί μου μια σχέση που όσο διαρκούσε καλά, έβλεπες πάνω στον άλλο όλα τα καλά του κόσμου. Αποφασίζεις να το κρατήσεις έτσι μέσα σου, γιατί δεν θέλεις να μπλέξεις τον κορεσμό και το μας τελείωσε, με τις λάθος επιλογές σου, δεν θέλεις να τις αποποιηθείς ούτε αυτές ούτε να αμαυρώσεις ότι καλό έζησες. Και να ένα βράδυ σου χτυπάει την πόρτα.
«Ξέχασα να πάρω το χτυπητήρι του καφέ, το γουοκ μου και το σφουγγάρι μου από το μπάνιο» Ρε άι γαμήσου εσύ και το χτυπητήρι σου, το γουοκ σου και το σφουγγάρι σου!
Άφησα ένα ολόκληρο σπίτι σε έναν που πριν το γάμο μου συζούσα πέντε χρόνια. Το μόνο που ποτέ θεώρησα δικό μου, είναι μια βαλίτσα με τα ρούχα μου. Και πολλά είναι.
3 Φεβρουαρίου, 2007 στις 9:39 πμ
gia tous tsigounhdes poly sou aresei na grafeis…
(vlepe 3/6/2005)
Ti sou kanane?
3 Φεβρουαρίου, 2007 στις 5:12 μμ
Τzoutza… με διαβάζεις… που σε διαβάζω;
Ε;
herinna, λυπάμαι που σε ανάγκασα να θυμηθείς τέτοιεςάσχημες στιγμές… δεν μιλάω για τον χωρισμό βέβαια…
anemodarmmeni… χαχαχαχαχαχα… έχεις δίκιο… αλλά τελικά μ’αρέσει και έχω σχέδια για το blog-comments. Παρ’ όλα αυτα ευχαριστώ όλους κι όλες για το ένα παραπάνω κλικ.
3 Φεβρουαρίου, 2007 στις 5:14 μμ
(προσωπικόν)
α… TZOUTZA… τωρα που το θυμήθηκα… μήπως και εσύ (ειδικά λόγω της δουλειάς σου) θα έπρεπε να ανοίξεις ενα blog.
Για σκέψου το λίγο…
3 Φεβρουαρίου, 2007 στις 5:38 μμ
Όταν έχεις κέφια είσαι άπαιχτος!
3 Φεβρουαρίου, 2007 στις 6:54 μμ
Αχ, κύριε μάνο μας. Τι ωραία που τα λέτε. Έκτακτα, έκτακα. Σας διαβάζω λίγο καιρό τώρα και πολύ μου αρέσετε.
Μου αρέσουν κι’ εμένα οι άνθρωποι που δεν είναι τσιγγούνηδες, ξέρετε. Οι ανοιχτόμυαλοι, αυτοί που αναζητούν νέες εμπειρίες και δεν φοβούνται τις προκλήσεις στη ζωή.
Μου αρέσουν πολύ επίσης και τα μήλα.
Φιλάκια πολλά
Μαριγουλάκι
3 Φεβρουαρίου, 2007 στις 7:00 μμ
όχι ρε Μάνο δεν είναι άσχημο να θυμάσαι ότι τη σκαπούλαρες από τη γαντεμιά. Μια χαρά είναι. Και μου άρεσε πολύ το ποστ σου
4 Φεβρουαρίου, 2007 στις 2:13 πμ
Φίλε Μάνο όλοι έχουμε δίπλα μας τέτοιους τύπους.. άκου ένα που γνώριζα τι έκανε σε εξόδους..
Βγαίναμε συνήθως σόλο 7-8 άντρες και όταν ερχόταν ο λογαριασμός σκιζόταν να κάνει κουμάντο, ρεφενέ βέβαια αλλά να έχει αυτός τον έλεγχο, έπρεπε λοιπόν να πληρώσει ο καθένας 13,20.. κάτω από 15 δε δεχόταν γιατί ήταν βλέπεις και το φιλοδώρημα δήθεν.
Πλήρωνε, φιλοδώρημα δεν άφηνε ποτέ, ούτε ρέστα σε κανένα και έλεγε στο σερβιτόρο τη μεγάλη ατάκα που έχει γίνει πια στη παρέα μας σλόγκαν.. «πες ρε του τσίπη του αφεντικού σου 8 άτομα είμαστε να βάλει ένα κιλό κρασί απ’ το μαγαζί έτσι κάνουν οι επαγγελματίες..»
Εμείς βέβαια περιμέναμε την ατάκα αυτή πως και πως..
Καλή σου νύχτα Μάνο.
4 Φεβρουαρίου, 2007 στις 2:30 πμ
ωραία μουσική (metallica, pink floyd), ωραίες φώτογραφίες (αιθέριες υπάρξεις), ωραία κείμενα… τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς από ένα blog; :Ρ
4 Φεβρουαρίου, 2007 στις 3:54 μμ
Σωστό σε βρίσκω ……..
χάρηκα που βρήκα τέτοιο post
Καλή δύναμη
4 Φεβρουαρίου, 2007 στις 4:22 μμ
Τελικά μου φαίνεται ότι όλοι ξέρουμε κι από μια τέτοια περίπτωση καρμίρη, άνδρα ή γυναίκα. Συνήθως ξεχνάνε το πορτοφόλι τους, δεν βρίσκουν ακριβώς όσα -με ταχύτατη διαίρεση- έχουν υπολογίσει ότι τους αναλογούν, λένε ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ, ότι τα λεφτά βγαίνουν δύσκολα, συζητούν για λεφτά και πόσο η φτώχεια απειλεί όλους από στιγμή σε στιγμή, δεν κερνάνε τους φίλους τους ποτέ, και ενίοτε, δίνουν λιγότερα στρογγυλεύοντας το λογαριασμό (το ‘χω δει), αν ο ιδιοκτήτης του ρεστωράν έχει την ατυχία να είναι γνωστός.
Νομίζω ότι οι τσιγκούνηδες είναι κάτι σαν αυτούς που τρομοκρατούν την τάξη στο δημοτικό. Θρασύδειλοι που θέλουν παραδειγματική τιμωρία-χουνέρι.
Υ.Γ. Άσχετο: σκάκι δεν παίζω αγαπητέ Μάνο.
6 Φεβρουαρίου, 2007 στις 10:39 πμ
Aπο τα καλύτερα που έχεις γράψει.
Και από τους χειρότερους συνδυασμούς άν ή τσιγκουνιά συνδυάζεται με ζήλεια.
28 Οκτωβρίου, 2008 στις 3:53 πμ
ευχαριστώ δι΄όλα…
28 Οκτωβρίου, 2008 στις 3:54 πμ
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια
20 Μαρτίου, 2009 στις 5:32 πμ
Γειά σας,
Τώρα πώς ένας Καρμίρης τολμά να κατακεραυνώσει τους τσιγγούνηδες? Ε, επειδή το επώνυμον δυστυχώς μας κληροδοτείται ακουσίως και υποχρεω(σ)τικώς.
Λεφτά, ψάρια, νιάτα, τρώγονται φρέσκα, ώστε να ΜΗΝ μετανοιώσετε στα γεράματα βαθιά ή ρηχά. Κι αν ρηχά ε, κάτι πάει κι έρχεται, αν είναι βαθιά όμως, δεν θα κοιμάσαι τις νύκτες λόγω…(σ)τύψεων…
manoskarmiris.blospot.com
30 Ιουλίου, 2011 στις 9:16 πμ
Μμμ, εδώ ουδείς γράφει; Περί-έργον…
30 Ιουλίου, 2011 στις 9:19 πμ
Μμμ, ουδείς γράφει κατ’ εδώ; Πεί-έργον…
30 Ιουλίου, 2011 στις 9:20 πμ
Δι-ορθώνω…
Περί-έργον